Varadi Monsanto

Geboren in Suriname en sinds mijn 5de levensjaar in Nederland, heb ik zelf in mijn jeugd veel meegemaakt en ben op mijn 7de samen met mijn oudere broer in de hulpverlening terecht gekomen. Mijn moeder leed aan schizofrenie en als alleen opvoedende ouder kon zij ons geen veilige woonplek bieden en door haar ziekte werden wij ook lichamelijk en emotioneel mishandeld.

Ik zie mezelf inmiddels niet meer als slachtoffer, maar het heeft me juist gemaakt wie ik ben: ik heb mezelf op jonge leeftijd leren kennen, zowel mijn kracht als mijn valkuilen. In mijn kindertijd en puberteit heb ik zelf met heel veel hulpverleners en instanties te maken gehad, zowel in positieve als negatieve zin. Maar van alles en iedereen heb ik toch altijd wat geleerd.

Vooral dat het leven vallen en weer opstaan is. Ik heb mezelf altijd op de been gehouden met de gedachte dat het erger kan dan nu, maar dat ik dit zelf in de hand heb:

Leg ik me neer bij mijn situatie of probeer ik eruit te komen door zelf veranderingen teweeg te brengen?
Eerst bij mezelf, dan bij anderen zodat ik de veranderingen die ik wil, kan verwezenlijken en kan volhouden.
Niet bij de pakken neer gaan zitten.
Iedere dag weer ‘opstaan’, zowel lichamelijk als psychisch.
Bereid zijn om te leren luisteren naar mezelf en anderen.
Geduldig zijn, daadkrachtig, leren communiceren.
Zoeken naar een deur die opent: hulpvragen stellen/hulp accepteren.
Een weg zoeken als de wil er is.

Normaal stopt Jeugdzorg pas als je 18 bent, maar ik heb er voor geknokt om op mijn 16de al mijn eigen weg te mogen bewandelen; onafhankelijk te zijn van hulp door iedere dag weer opnieuw keuzes te maken. Waardoor de kinderrechter besloot dat ik, als uitzondering op de regel, al op die jonge leeftijd mijn eigen flatje kon krijgen. Voor al mijn harde werk was zelfs een potje gemaakt voor mijn 1ste inrichtingskosten. Voor de basiszaken als een bed, vloerbedekking etc. en een zachte landing in mijn eigen flatje.

Ik wist al vanaf mijn 12de dat ik mijn ervaringen/denkwijze/visie aan anderen wilde doorgeven. Anderen zeiden toen al tegen mij dat ik hen gevraagd en ongevraagd adviezen gaf. Op mijn 16de besloot ik te gaan studeren en te leren om mijn visie door te geven. Dit is mij met veel vallen en opstaan uiteindelijk gelukt.

Want in die tijd heb óók ik alle verkeerde keuzes gemaakt: blowen, lui zijn, slachtoffer zijn, onzeker zijn, willen opgeven. Maar iedere keer ook weer die mijn innerlijke stem die zei: “stop met vechten tegen wat je niét wilt maar richt je op wat je wél wilt.” Langzaam merkte ik dat dat wat ik niét wilde verder naar de achtergrond verdween. “Juist dat wat moeite kost, blijkt achteraf de moeite waard”, is daarom mijn levensmotto geworden.

Uit 10 jaar werkervaring met kinderen die door uiteenlopende redenen bijzonder zijn in onze samenleving, diverse cursussen en trainingen in psychiatrische problematieken, autisme, zelfstandigheidstraining, en overige relevante opleidingen, maar vooral uit de ‘ervaringsdeskundigheid’ van mij en mijn teamleden hebben wij gaandeweg een heel bijzondere en unieke soort ‘hands on’ therapeutische begeleiding van jongeren/jong volwassenen ontwikkeld. Ofwel persoonlijke begeleiding zoals het bedoeld is: met veel warmte, huiselijkheid, mededogen in plaats van medelijden, humor, hulp, motivatie en vooral verbinding.

Dat alles is sinds 2008 MIJN Varrari’s Huis!