Ruth

Ik ken Varadi al vanaf dat ik 7 jaar oud ben. We kennen elkaar dus al ruim 20 jaar. Hein ken ik vanaf mijn 14^e, dus inmiddels al 13 jaar. Varadi was een BSO leidster en een van mijn favorieten. Toen ze besloot een eigen bedrijf te beginnen en dus weg te gaan als leidster bij de BSO was ik heel bedroefd. 7 jaar later kwam mijn moeder Varadi tegen in de stad. Ze raakten aan de praat en op een gegeven moment kwam ik ter sprake. Ik ben op mijn 12^e gediagnosticeerd met het Syndroom van Asperger. Mijn ouders zochten een instantie voor mij waar ik in aanraking kon komen met andere jongeren met een beperking. Varadi was een eigen bedrijf begonnen: Varrari’s Huis. Hier werden onder andere jongeren met een beperking geleerd om zelfstandig te wonen. Dit klonk mijn moeder goed in de oren en eenmaal thuis heeft ze dit onderwerp op tafel gelegd.

Varrari’s Huis had iedere maand een logeerplekje voor jongeren met autisme of een dergelijke beperking. Ik kwam terecht in een groepje met meiden. Ik was het oudste. Eén keer in de maand ging ik een weekendje naar Varrari’s Huis. Ik vond het geweldig! Ik had altijd zin om te gaan en kwam ook altijd weer helemaal gelukkig thuis. Hier leerde ik pas echt te socialiseren met leeftijdgenootjes en voor mezelf op te komen. Ieder weekend deden we boodschappen en kookten we samen. Iedereen had taakjes. Ik hield me er altijd enorm goed aan. Mij was thuis geleerd: iedereen heeft taken in het huishouden. Het is niet altijd leuk, maar het moet gebeuren. Ook werden er uitjes gepland: we gingen naar Toverland, het Anne Frank Huis in Amsterdam, naar musea, etc. Ieder weekend was er wel iets leuks te doen. Het was nooit saai bij Varrari’s Huis. Varadi en Hein deden enorm hun best om het zo leuk mogelijk voor de jongeren te maken!

Toen ik 17 werd heb ik besloten om niet meer naar de weekenden van Varrari’s Huis te gaan. De reden waarom weet ik niet meer precies. Ik was een puber die zich waarschijnlijk te oud voelde om iedere maand een weekendje met andere jongeren (die een aantal jaren jonger waren) te spenderen. Uitleggen aan klasgenootjes waar ik iedere maand naartoe ging werd een beetje ongemakkelijk. De meesten snapten het ook niet en vonden het maar raar. Ik denk dat dat de reden is geweest voor mijn vertrek bij Varrari’s Huis.

Twee jaar later hebben mijn ouders en ik Varadi en Hein nogmaals benaderd. Eén keer per week ging ik naar Varadi en Hein om daar samen met Varadi of Hein te koken. Ook spraken we over dingen die mij dwarszaten (het gewoonlijke); vriendje, contact met vrienden, contact met familie, school. Alles werd besproken en Varadi gaf mij altijd goed advies en goede tips. Het was niet altijd makkelijk om zo open over mijzelf te praten, maar het heeft mij geleerd om altijd eerlijk te zijn over mijn emoties en gevoelens. En als ik het even niet wilde laten zien, prikte Varadi zo door me heen. Achteraf heel fijn natuurlijk, want zo heb ik veel over mezelf geleerd.