Hein Jambroers

Ik kom uit een gezin met hele fijne en lieve ouders en heb een leuke, gelukkige en onbezorgde jeugd gehad. Ondanks dat ik heel intelligent was, heb ik die intelligentie niet ingezet in mijn periode op de middelbare school. Bijzaken als D.J., feestjes organiseren, vrienden, op stap gaan en in allerlei clubjes als vrijwilliger meedraaien, vond ik veel interessanter, leuker en zinvoller.

Ook al heb ik daardoor ‘slechts’ een middelbaar opleidingsniveau, juist door al die ‘bijzaken’ heb ik op zakelijk, menselijk en carrièrevlak in de afgelopen jaren heel veel bijzondere dingen kunnen doen en meegemaakt. Meestal door gewoon ‘in het diepe’ te duiken, hard te werken, uitzoeken en aanleren wat ik nog niet wist, uitdagingen aan te gaan in plaats van te ontwijken, 200% inzet om succesvol resultaat te bereiken en onverschrokken kansen pakken die soms voorbij kwamen. Maar vooral door onvermoeibaar door te blijven zetten en een rotsvast geloof in een positieve afloop. Dat heeft mij gevormd tot wie ik nu ben.

In 1998 ontmoette ik Varadi en hoewel onze beide levens tot dan zo enorm contrasterend van elkaar waren geweest, voelde ik meteen aan dat zij een heel bijzondere vrouw was met een heel bijzondere en krachtige uitstraling. 

Nu, inmiddels ruim 20 jaar later heb ik nog steeds enorm respect voor haar en verbaasd het mij nog steeds regelmatig hoe makkelijk, onvermoeibaar en met doorzettingskracht zij in staat is om verbinding te blijven maken en zoeken met elk van onze cliënten. Daar waar ieder ander al lang zou hebben opgegeven en uit vertwijfeling zou loslaten, blijft zij vast- en volhouden. En ik denk en help haar daarin naar mijn beste vermogen heel graag in mee.

Maar ondanks alle voorspoed heeft ook mijn leven diepe dalen gekend. Rond mijn 20ste was ik een forse alcoholverslaafde, weliswaar geen ‘vervelende/agressieve’ drinker, maar wel dagelijks ‘gezellig’ dronken. In mijn toenmalig leven als D.J. was een flinke alcoholinname heel gewoon. Toen na een zoveelste ‘blackout’ in een café de afkeurende opmerkingen van andere bezoekers tot mij doordrongen, ging bij mij pas de knop om en ben ik vanaf dat moment volledig gestopt met alcohol drinken. Puur op eigen wilskracht en doorzettingsvermogen is mij dit (gelukkig) gelukt.

Diezelfde wilskracht en doorzettingsvermogen heeft mij in het vervolg van mijn leven nog vaak geholpen. Vooral toen in 2009 bij mij de agressieve vorm van Melanoomkanker werd geconstateerd. Maar liefst drie keer kreeg ik te horen dat ik uitbehandeld was en nog maar enkele maanden te leven had. Onze dochter was net 2 jaar oud, ik wilde er alles aan doen om haar te zien opgroeien en daarvoor was ik bereid alles te doen. Ondanks voortdurend slecht nieuws bleef ik knokken, telkens zoeken naar nieuwe behandelingen en hield ik vertrouwen dat er een oplossing zou komen.

Ik ging elke uitdaging aan, hoe moeilijk, pijnlijk en zwaar ook, ik koos er zelfs voor om letterlijk proefkonijn te worden voor verschillende experimentele kankerbehandelingen. Mijn diepe angst voor spuiten, naalden en prikken was ik toen héél snel kwijt! Uiteindelijk kreeg ik in 2011 de ultieme kans om, als één van slechts drie terminale patiënten in Europa, deel te nemen aan een gloednieuwe experimentele behandeling. Bij mij sloeg die behandeling heel goed aan en binnen drie maanden was ik volledig kankervrij en dat ben ik ook nog steeds.

Mijn levensmotto sindsdien: “Knokken loont!” En als jij wilt knokken, knok ik met je mee…